Kώστας Πάνος

Νιώθω και σκέφτομαι συχνά όλη αυτή την κρίση Σε σχέσεις, χρήματα, ψυχές αλλά και στις αξίες Κανείς πολιτικός ποτέ δεν είχε λύση. Μόνο κοιτούσε τους σταυρούς και τις παρανομίες. Επάνω τους! Μια φωνή δεν έχει αντηχήσει Εμείς την επιτρέψαμε αυτήν εδώ την κρίση. Και τώρα μετανιώνουμε με τις επιλογές μας. Και τρίβουνε απ’ τη χαρά τα χέρια οι γείτονές μας. Μας φέρανε σε αδιέξοδο μείναμε από βενζίνη Τίποτα πια όρθιο δεν έχει απομείνει Παιδεία; Υγεία; Άμυνα; Ακόμα κι η φιλία. Και γίναμε των άγριων θηρίων μας η λεία. Αν δεν βελτιωθείς άνθρωπε σαν μονάδα Τον χρόνο μέτρα αντίστροφα για όλη την Ελλάδα. Μπορεί να έχασες πολλά, και άλλος ίσως πιο λίγα. Η κρίση δεν σηκώνει πια εις το σπαθί της μύγα.

Κόσμε σου στησαν παγίδες, γιατί άνοιγες παρτίδες, με τον κάθε υποκριτή. Είπες γύρισες σελίδες, γιατί στρίψανε οι βίδες, μπας και δεις μια προκοπή Μα ήρθανε κι οι νταβατζήδες, που πουλήσανε ελπίδες, σου λογχίσαν την καρδιά Γίναμε όλοι Ρωσίδες, πολυτέλειας παλλακίδες κι η Ευρώπη μας γαμά. Τόσα χρόνια τους ψηφίζεις, το μυαλό σου δεν ορίζεις, με την μνήμη σου απορώ Είσαι θύμα εκ των προτέρων. Το δικό τους το συμφέρον, σου πασάρουν για καλό. Κάποτε είχες περηφάνια. Τώρα είσαι σε αδράνεια. Κι ας μην έχεις για να φας. Έμεινες στην ανηφόρα, και σου λεν αυτοί προχώρα, η ζωή σου Γολγοθάς. Κόσμε πάρε την ευθύνη, πόσο η τσέπη σου θα δίνει; Βάλε τέλος στην αρχή. Πάνε να σε εξαφανίσουν, όλα να τα ξεπουλήσουν, αξιοπρέπεια, τιμή... Παίζουν θέατρο μπροστά σου. Κι αν θα χάσεις την δουλειά σου. Δεν ιδρώνει το αυτί. Το παιδί σου θα σε κρίνει, και το αίμα του θα δίνει, για να κλείσει η πληγή…

Για σένα σβήνω, μα δεν το ξέρεις. Δεν βρίσκω εγώ στον έρωτα γιατρειά Όλα τα δίνω, θέλω να φέρεις στην άχαρη ζωή μου ξαστεριά. Κι είσαι το χάδι, που όλο ψάχνω, στου όμορφου ουρανού την αγκαλιά Είναι η πνοή σου, η αγάπη στη δική μου μεγάλη μοναξιά. Δεν βρίσκεις λόγια, να περιγράψεις, του αισθήματος ποιά θα ναι η τροχιά Και γω σου λέω, θέλω να κόψεις, αυτά που με κρατάνε τα σχοινιά. Για σένα σβήνω, βουβός ο πόνος, του χωρισμού μας πώς να ανέβω τα σκαλιά; Σε ψάχνω μέρες μα δεν σε βρίσκω, και γυροφέρνω μες την πόλη σαν σκιά

Δέντρα με φύλλα πεταμένα γίναν τα αισθήματα ξανά Και την ψυχή μου την παρθένα σκίζουν σαν άγρια θεριά Μετρώ   ξανά τις   αναμνήσεις. Μέσα σ αυτές σε συναντώ. Τζάμια σπασμένα τα όνειρά μου, κόβουν στη μέση τον καιρό. Αμάξια   που έχουνε τρακάρει,τα δευτερόλεπτα   που ζω Παίρνουν φόρα με διακόσια, κι ίσια πέφτουν στο γκρεμό. Ήσουν για μένα οξυγόνο, μέσα στο νέφος της ζωής Και τώρα ψάχνω απεγνωσμένα , για μάταιες λύσεις της στιγμής

Εγώ σε βρίσκω τέλεια ως συνήθως, ανάβεις τα ένστικτα τα αρχαία- γλυκιά. Και η καρδιά σου πολύτιμος λίθος, που σβήνει ωραία την μοναξιά. Εγώ σε θέλω, μ όλο το είναι, και αν την άκρη μου δεν έχεις βρει. Έλα κοντά μου το βράδυ και γίνε, ένα αναμμένο, στο σκότος κερί. Εγώ σε βρίσκω μες στο μυαλό μου,κι ακούω τη σιωπή μου πιο δυνατά. Τον έρωτά μας τον πήρα επ' ώμου, και την αγάπη μας πήρα αγκαλιά. Εγώ σε θέλω με τα στραβά σου,μα εσύ με βάζεις σε άλλη τροχιά. Κρατώ, διαβάζω μηνύματά σου, δεν με ποτίζεις, πλέον φιλιά.

Και πιο συχνά στο όνειρο, βλέπω να σε αγκαλιάζω. Μα έχεις άλλον δίπλα σου, στον ξύπνιο και τρομάζω. Βρίσκω αφορμές και έρχομαι στο σπίτι σου από κάτω. Σε περιμένω μάταια σαν τον ναζιάρη γάτο. Μεθώ με ένα σου άγγιγμα, ξυπνώ με μια ματιά σου. Χαλί Περσίας γίνομαι και στρώνομαι μπροστά σου. Το τελευταίο λιμάνι σου, πολύ θέλω να γίνω. Να παίρνω αγάπη κι έρωτα, μα πιο πολύ να δίνω.

Κάθε βράδυ ίδια ώρα, στο δίκτυο το κοινωνικό, με δυό λογάκια σου για δώρα, κάνεις τον κόσμο ιδανικό. Κάθε βράδυ, βρίσκω τρόπους, να μου ανοίγεις την ψυχή. Ένα φιλί για τόσους κόπους, γλυκιά θα είναι ανταμοιβή. Όμως με κάνεις ότι θέλεις, νιώθω αδύναμος πολύ. Κι αυτή η αίσθηση μ' αρέσει. Διώχνει την κάθε αναστολή. Αμέσως θέλω απαντήσεις, σε ότι σου στέλνω, διακαώς. Κι αν λογικοί όλοι τριγύρω, εγώ για σένα ο πιο τρελός.

Έχει πεθάνει η χαρά μου εδώ και χρόνια.Δεν ήρθες να την αναστήσεις. Τρένο η ζωή χωρίς βαγόνια.Δεν ξέρεις που θα σταματήσεις. Έχει τελειώσει η υπομονή μου.Τα νεύρα ολότελα έχουν σπάσει. Και δεν ακούς πια τη φωνή μου.Πολύ μου λες σε έχω κουράσει. Έχει παγώσει το όνειρό μου.Δεν ήρθες για να το ζεστάνεις. Σε σένα πάλι το μυαλό μου,έχει κολλήσει. Τι να κάνεις; Έχει πεθάνει ο έρωτάς μου.Βουνά ο πόνος και ο χρόνος. Λες κι είμαι προγραμματισμένος.Να ζω συνέχεια μόνος. Μια αλλαγή ζητώ από μένα. Για να μου φέρει ευτυχία. Να πάω μακριά σε μέρη ξένα. Να σπάσει η μονοτονία.

Με ξενέρωσες, μια-δυό στιγμές δεν μου αφιέρωσες. Και μυστικά δεν μου φανέρωσες. Με εκνεύρισες, που σαν γυναίκα δεν με πλεύρισες. Μέσα σου μ' έσβησες. Αδιαφόρησες, τον αριθμό μου δεν τον καταχώρησες. Ένα σου γέλιο δεν μου δώρισες. Απογοητεύτηκα, πώς μπόρεσα εγώ και σε ερωτεύτηκα. Τα όνειρα ψεύτικα. Πληγώθηκα, στο φέρσιμο σου συμμορφώθηκα μα από σένα ίσως να σώθηκα. Κι έτσι τραντάχτηκα, μέσα μου ψάχτηκα, στη μοναξιά μου στρατιώτης κατατάχτηκα.

Νύχτα στο δώμα, μήνες που σε έχασα. Εικοστεσσάρων καρατίων- χρυσέ- δεν ξέχασα. Παρηγοριά προσπάθησα να βρω ο καημένος. Και τα κουμπιά σου πάτησα. Μα ο ανελκυστήρας σου, κατειλημμένος. Μου μείναν τόσες απορίες, γιατί αναπάντητα. Μα τα μεγάλα σου τα βάθη, βουνά απάτητα. Ξέρω πώς φταίω, μα δεν θέλεις, να συζητήσουμε. Την άμπελο του χωρισμού μας, να την τρυγήσουμε. Δεν βρίσκω λόγο να προχωρήσω, χωρίς την πάρτη σου. Λουλουδιασμένη άνοιξη μου, ήμουν ο Μάρτης σου. Μα πρέπει εγκαίρως και οι δυό μας, να ξεκολλήσουμε. Το παρελθόν μας πίσω ψυχρά να αφήσουμε. Θα ρθουν οι μέρες και θα μας βρούνε χαρές σαν κύματα; Από ψηλά το ξέρει Όποιος κινεί τα νήματα...

Μου χεις στοιχειώσει το μυαλό με τίποτα δεν βγαίνεις. Και να με δεις από κοντά, τάχα δεν προλαβαίνεις. Μου χεις στοιχειώσει το μυαλό και δεν καταλαβαίνω, γιατί γουστάρω εσένανε σε ένα κόσμο ξένο. Μου χεις στοιχειώσει το μυαλό, τις λέξεις μου μπερδεύω, αφήνομαι στη σκέψη σου, συνέχεια ταξιδεύω. Ένα ταξίδι θέλω μακριά, μαζί σου να το κάνω. Να σε έχω στο κεφάλι μου χρυσή κορώνα επάνω.

Τα σύννεφα κι οι θάλασσες κλειστήκαν σε ένα βλέμμα. Οι αλήθειες σου νικήσανε το πιο καλό μου ψέμα. Τα σύννεφα κι οι θάλασσες και οι ορίζοντές μου. Για ότι μέσα μου κρατώ, είναι οι μάρτυρές μου.  Τα σύννεφα κι οι θάλασσες, κλειστήκαν στη μορφή σου. Θα θελανε πολύ κι αυτά να βρίσκονται μαζί σου....  Και βρίσκομαι σε έκσταση από ομορφιάς μαγεία. Μες της ψυχής μου τα βαθιά, σκάψε τα ορυχεία.

Έκλεισα μέσα μου του κόσμου την κακία, με ένα τσιγάρο κι ένα ψέμα φυλαχτό. Δεν με ξαφνιάζει πια της μοναξιάς η βία, γιατί συνήθισα να ζω και να αγαπώ. Έκλεισα μέσα μου του κόσμου την βλακεία. Κάθε τους βλέμμα κάθε γέλιο ειρωνικό. Σε μία πρόστυχη μεγάλη δυστυχία. Και κουβαλάω έναν ασήκωτο σταυρό. Έχω μια διαίσθηση και μια μελαγχολία, που μου αφήνουν το χαμόγελο μισό. Χάνω τον ύπνο μου σε κάθε αποτυχία. Και τραγουδάω έναν αιώνιο καημό. Κάθε στιγμή κάθε λεπτό που δεν περνάει, νιώθω να σβήνει ένα κομμάτι απ' την ψυχή. Από γυαλί είναι η χαρά μου κι όλο σπάει και σε αδιέξοδα με βγάζει η ζωή. Δεν συγχωρείται τώρα πια η καλοσύνη. Δεν έχει φρένο η ζωή μας στο γκρεμό. Αφού ποτέ τους δεν κατάλαβαν εκείνοι, βαρέθηκα κι εγώ να εξηγώ: Ότι τον φόβο άμα θες να τον νικήσεις, πρέπει στα μάτια διαρκώς να τον θωρείς, στην άλλη όχθη να σε πάει και να γυρίσεις, ευθύνη έχεις μόνο εσύ αν ζαλιστείς.

Σάββατο απόγευμα κι η μοναξιά πολλή, δεν βρίσκεται κανένας πλέον.Άλλος κοιμάται , άλλος βγαίνει για καφέ και άλλος πίνει υπέρ το δέον. Σάββατο απόγευμα στην πόλη, μονάχα ξεχασμένοι ποδηλάτες, βλέπεις στο δρόμο να περνούν και κάποιοι γέρικοι διαβάτες. Σάββατο απόγευμα, δεν το μπορώ .Με τη σιωπή δεν είμαι φίλος. Και το ρολόι μου κοιτώ, πάνω στου γκρεμού το χείλος. Σάββατο απόγευμα και αναμνήσεις .Μετρώ με τύψεις το παρελθόν μου, και σκέφτομαι μες στη μαυρίλα μου, του τάφου πόσο θα ναι το εμβαδόν μου.

Γέροντα βλέπεις του κόσμου αυτή την κατρακύλα. Κάνε μετάνοιες στον Θεό, στην Παναγία μίλα. Και πες τους να τους λυπηθούν όσους σε αυτούς πιστεύουν, όσους μες τα Μυστήρια μετέχουν και νηστεύουν. Γέροντα κάνε προσευχές, κάνε τα θαύματά σου. Όσοι είμαστε πιστά πνευματικά παιδιά σου, σε σένα στηριζόμαστε εσένα έχουμε ελπίδα. Είσαι το μέγα υπόστεγο σε κάθε καταιγίδα. Γέροντα σώσε τους φτωχούς κι όλους τους πονεμένους. Μας έλαχε να ζήσουμε σε χρόνους αγριεμένους. Δώσε αγάπη στους κακούς και σβήσε τους τα μίση, αυτούς που προκαλέσανε αυτήν εδώ την κρίση. Γέροντα όλους τους άθεους βγάλτους απ' το σκοτάδι. Κάνε τους να σου ρίχνουνε μες το καντήλι λάδι. Ευλόγησε με το Άγιο το πατρικό σου χάδι. Και πνίξε όλους τους δαίμονες στο θείο το πηγάδι. Γέροντα για άλλη μια φορά στης αμαρτίας την πλάνη, έπεσα, και σηκώθηκα σαν η μορφή σου εφάνη. Αν ζούσες πόσο θα θελα λίγο να σε γνωρίσω, στο πλάι σου να έβλεπα το φως του παραδείσου. Στίχοι- Κώστας Πάνος Τρίκαλα