Kώστας Πάνος

Κυριακή στις έξι ώρα το πρωί το νέο χάραμα της εβδομάδας ξενύχτι τρέλα και πιοτί σε παρακμή φτωχής Ελλάδας Κυριακή στις έξι ώρα το πρωί ανεμελιά ύπνος μεγάλος αχ η ψυχή πώς ηρεμεί μπρος στης αργίας το κάλλος Κυριακή στις έξι ώρα το πρωί να σαν και τώρα η ανθρώπινη η μηχανή σβήνει αργά όπως και η χώρα Κυριακή στις έξι ώρα το πρωί χαράς βαγγέλια η πιο όμορφη μέρα ξεκινά μέσα στα μέλια

Θλίψη μεγάλη και γλυκιά σε μοναξιάς λιβάδι να απολαύσω έχω καιρό το ακριβό σου χάδι σε απέραντο ωκεανό του σκότους ταξιδεύω με μια φωτογραφία σου τον χρόνο κοροιδεύω. Θλίψη μεγάλη έχω βαριά πονάω μες στα στήθη που στο δικό σου πίστεψα το ωραίο παραμύθι Μα αλήθειες σου εμπιστεύτηκα κι αισθάνομαι ωραία να όμως που η αγάπη μας δεν ήταν αμοιβαία.

Που σαι που σε χρειάζομαι στα δύσκολα πατέρα; Το πλοίο μου ναυάγησε και έπεσε σε ξέρα Από ψηλά κατέβαινε και άνοιξε την αγκάλη και κάνε λίγο πιο καλό του κόσμου αυτό το χάλι Που σαι που σε χρειάζομαι στα δύσκολα γιατρέ μου Κατέβα από τους ουρανούς και να φωνάξεις γιε μου η έλλειψη σου με πονά και με έχει γονατίσει σαν κοιμηθώ αιώνια ο πόνος θα μ αφήσει. Που σαι που σε χρειάζομαι μπες μέσα στο όνειρό μου έλα αν θες και μίλα μου μπρος στο πρόσκέφαλό μου Δώσμου μια ακόμα συμβουλή όπως και όταν ζούσες ήσουν το φως της μέρας μου και πάντα μ αγαπούσες.

Έψαχνα χρόνια να σε βρω, και έχασα τον εαυτό, επάνω στο ταξίδι. Έγινες φως να ονειρευτώ, γιατί έχεις κάτι μαγικό ψυχής στολίδι. Βγήκα μια βόλτα στη ζωή, κι απλόχερα έριξες εσύ μέλι στο ξύδι. Και σαν μικρός ηθοποιός, παίζω για σένα προσεχώς επάνω στο σανίδι.

Κύκνοι σε λίμνη απέραντη για σένα κύκλους κάνουν. Αηδόνια απ΄την Ανατολή για σένα κελαηδούν. Κι οι ποιητές σου γράφουνε μέχρι που πεθάνουν. Προτού τον Μέγα το Θεό μπροστά τους να τον δουν. Ζωγράφοι το καλύτερο σου φτιάξανε πορτρέτο Για σένα πίνουν πρίγκιπες ξανά κι όλο μεθούν. Κι οι γλύπτες σου σχεδίασαν άγαλμα από χρυσάφι Και κανά δυό ρομαντικοί μόνο για σένα ζουν.

Πάντα υπάρχουνε τρελοί,βολτάρουνε πάνω στη γη μόνοι της τρέλας πιόνια. Και άλλοι ψάχνουν το γιατί, σε ένα απρόσωπο κελί και καίνε τα σεντόνια. Με τη ζωή είχαν εμμονή, και αρρωστήσαν την ψυχή αλήτες στα σαλόνια, Δώσαν στο όνειρο μορφή, και ψάχνουνε τον Διγενή στα Μαρμαρένια Αλώνια.

Νέο συναίσθημα με αύρα νέα. Τι σου είναι να χεις καλή παρέα Παρέα στα δύσκολα και στα ωραία Και τα αισθήματα να είναι αμοιβαία. Νέο συναίσθημα με αύρα νέα. Κι η παρουσία σου όχι τυχαία. Θες πες το σύμπτωση θες πες το μοίρα Είσαι η φλόγα στον αναπτήρα. Νέο συναίσθημα σε οικείο μέρος Φεύγει ο χειμώνας μου κι έρχεται θέρος Πλέον ο πόνος μου άκακος γέρος Κι οι ενδορφίνες μου δρουν ελευθέρως.

Γειά σου ρε φίλε κολλητέ Πάντα με συνετίζεις Απ τον χειρότερο εαυτό. Θέλω να με εμποδίζεις Γειά  σου ρε φίλε παιδικέ. Φέρε μου ένα τσιγάρο Μαζί ας πάμε για καφέ . Μέχρι να δω τον Χάρο. Γειά σου ρε φίλε κολλητέ Με τα ωραία αστεία Που σαι χαμένος ρε τρελέ.  Μεγάλη η απουσία Γειά σου ρε φίλε κολλητέ . Με τις πολλές σου γνώσεις Μέσα στο σκότος της ψυχής.  Το φως εσύ θα δώσεις