Kώστας Πάνος

Τέσσερα χρόνια εγώ περνώ Χριστούγεννα θλιμμένα για σένα εγώ περπάτησα  σε κάρβουνα αναμμένα Τέσσερα χρόνια έχω να δω τα όμορφα σου μάτια κι ακολουθώ ολοταχώς της τρέλας μονοπάτια Τέσσερα χρόνια εγώ ζω δράμα χωρίς φινάλε έλα εδώ καρδούλα μου τα γιορτινά σου βάλε Τέσσερα χρόνια άντεξα να ζω συνέχεια μόνος και έγινε μόνος σύντροφος παρηγοριάς ο πόνος

Ούτε γράφω ούτε διαβάζω . Παζλ μικρά μονάχα φτιάχνω Έναν δάσκαλο- πατέρα Μια ζωή εγώ θα ψάχνω Kάνω τη ζωγραφική μου με μπογιές και μαρκαδόρους. Υλικό πολύ δεν έχω, κι η μαμά ας πληρώνει φόρους. Δεν μπορώ όμως να αλλάζω σαν πουκάμισα, δασκάλους Κάθε χρόνο χτίζω σχέσεις με τους φόβους μου μεγάλους. Oύτε παίζω με παιδάκια κλείνομαι στον αυτισμό μου Και δεν χάσαν το παιχνίδι, οι δασκάλοι στο θυμό μου. Αν μπορείς αγκάλιασε με δώσε μου ένα παιχνιδάκι Τάισε με, σκούπισέ με μικρό είμαι αγγελουδάκι Στον παράδεισο σαν πάω θα προσεύχομαι για σένα Στον Θεό το όνομά σου με χρυσή θα γράψω πένα.

Είναι αμαρτία να μην εκτιμάς ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς που σε μαζεύουνε την δύσκολη στιγμή προτού προλάβουν να χαρούνε οι εχθροί Είναι αμαρτία να μην αγαπάς όσους σου δίνουν αν βοήθεια ζητάς όσους μοιράζονται τον πόνο, την χαρά σε ταξιδεύουν σε παράδεισου μεριά.