Kώστας Πάνος

Μες τα βαθιά πελάγη βρίσκεται η ευτυχία και ταξιδεύει με όλους τους ανέμους όταν οι σχέσεις μας μοσχοβολάνε υγεία ειρήνη θα χουμε κι όχι πολέμους. Στης ευτυχίας τις εύφορες κοιλάδες μια βόλτα πέρασα ένα βράδυ καταδικάζαν τους καιάδες και ότι μας στερεί το χάδι

Πώς να μην κλάψεις με μια τέτοια συμφορά Τόσοι νεκροί κι ανάμεσά τους και παιδιά Δώστε αγάπη για να κλείσουν οι πληγές Να ταξιδέψουν στον παράδεισο οι ψυχές Πώς να μπορέσει όλο αυτό να ξεχαστεί Είναι η Ελλάδα ποτισμένη με οργή και αυτήν την θλίψη πάντα θα την κουβαλά μέσα στα σπλάχνα της καθώς θα ξεψυχά.

Μέσα στο φως βρίσκεσαι πάλι Θαμπώνομαι σαν σε κοιτώ άνοιξε μου την αγκάλη βαθιά μέσα να μπω Μες την καρδιά μου ένας τυφώνας σαρώνει ότι βρει μπροστά κι ένας ατέλειωτος αγώνας για σένα τώρα ξεκινά Και η ψυχή σου ένα πετράδι Λάμπει σε σκότος ζοφερό Μονάχη να ρχεσαι το βράδυ φεύγεις δειλά το πρωινό Σε ικετεύω μην μ αφήνεις Και κλαίω σαν παιδί μικρό Εσύ κουράγιο να μου δίνεις και εγώ για σένανε θα ζω

Καρδιές πεδιάδες πρόσφορα εδάφη για έρωτες πάθη και άλλες τρέλες Ο ήλιος την μέρα με χρώμα βάφει Όμορφα ντυμένες και οι κοπέλες Ψυχές γυρεύουν χαρά, γαλήνη Τις μέρες κλαιν τις νύχτες βγαίνουν Και όποιος αγάπησε τα πάντα δίνει με κόστος σκέψεις να τον τρελαίνουν

Λίμνες οι άνθρωποι σιωπές που καρτερούν την μέρα να βγούν ξανά να ζήσουνε στον καθαρό αέρα Στην άσφαλτο αυτοκίνητα ποιός ξέρει που τραβάνε ξορκίζουν την αδράνεια το γκάζι σαν πατάνε Κάποιες ψυχές προσμένουνε έναν καφέ να πιούνε και άλλοι βολοδέρνουνε το ταίρι τους να βρούνε Και κάποιοι άλλοι αλλόκοτοι ζούνε για να θυμούνται όλες τις όμορφες στιγμές τώρα και αν λυπούνται