Kώστας Πάνος

Χάνω την γη κάτω απ τα ποδια όταν σε βλέπω από μακριά και φαντάζομαι τους δυό μας με οικογένεια και παιδιά Αλλά το όνειρο τελειώνει ξεκινάει το πρωί και με βρίσκει ζαλισμένο η επόμενη αυγή Κάτι πρέπει όμως να γίνει να ξεχαστούμε και οι δυό σε λάθος μέρος λάθος ώρα να γνωριστούμε ήταν γραφτό Ας συνεχίσουμε μονάχοι στο δύσκολο αυτόν καιρό μια καλημέρα μόνο ας λέμε κι ας έχουμε έρωτα κρυφό

Σκιές ερώτων συναντούν το χτες μα και το τώρα στα όνειρα ακροβατούν που χουν πεθάνει πρόωρα Γυρεύουν μία λύτρωση κι απέραντη γαλήνη στον κόσμο που δεν συγχωρεί κι αγάπη δεν σου δίνει Κι έτσι παλεύουν στο φως την μέρα να νικήσουν χωρίς να ξέρουνε το πώς να ζουν, να συνεχίσουν

Νύχτωσε και ξένα χέρια σε αγγίζουν Ξημέρωμα κι οι τύψεις ψιθυρίζουν πώς έδωσα πολλά για την αγάπη και κλείνω τώρα την καρδιά μου στο ντουλάπι Νύχτωσε και γω μπροστά σε μια οθόνη η μοναξιά του χρόνου με σκοτώνει Ψάχνω να βρω που έχω κάνει λάθος και που έχω φταίξει κατά βάθος Νύχτωσε τα αστέρια είναι η μόνη μου παρέα τα πάθη μου θεριά και αβυσσαλέα Ως το πρωί ποιός ξέρει αν θα νικήσω τις μνήμες δίχως να αδικήσω Νύχτωσε και τρέχω μες τον δρόμο της απουσίας σου να διώξω όλο τον τρόμο Κι όμως αδέσποτα με πήραν από πίσω και τρέχω την καρδούλα μου να κλείσω