Kώστας Πάνος

Σάββατο και γέμισε ο πεζόδρομος μιλιούνια κοτσομπουλεύουν από κούνια οι γκόμενες φοράν ψηλά τακούνια και μας δουλεύουν ως τα μπούνια Κι οι άντρες τις κοιτάν σαν χάνοι γίνονται μέγιστοι ρουφιάνοι την χυλοπίτα όταν φάνε γιατί ζηλεύουν που δεν τις ακουμπάνε Σάββατο και γέμισε η πόλη υποψηφίους άλλους ζεστούς και άλλους κρύους Ζυγώσαν πάλι εκλογές και βγήκαν έξω τόση παράνοια δεν θα αντέξω

Πάρε Καραισκάκη καριοφίλι και συ Νικηταρά το γιαταγάνι την Ελλάδα την προδώσανε οι φίλοι και ο λαός μας νάνι νάνι Σε φυλακή σε κλείσανε Κολοκοτρώνη επειδή σε όλους έκανες καλό να ξέρεις πώς και σήμερα νικάν οι φθόνοι σε ένα τώρα θλιβερό Πάρε Μπουμπουλίνα το καράβι και συ αθάνατη Μαντώ σε λίγο ο καβγάς ανάβει κι άβουλοι είμαστε θαρρώ.

Σήμερα που ναι Κυριακή φορέσαν όλοι τα καλά τους δεν νοιάζονται για την δουλειά τους ξημερώνει η γιορτή Σήμερα που ναι Κυριακή κι είναι η διάθεση στα ύψη και μένα ότι μου χει λείψει στων αναμνήσεων μπήκε το κουτί Σήμερα που είναι Κυριακή είναι ο καφές πιο ωραίος βγήκε ο άντρας ο μοιραίος γυναίκα για κουβέντα η αφορμή Σήμερα που είναι Κυριακή άλλοι μαζί κι άλλοι πιο μόνοι γίνονται χαρές πλέον οι πόνοι σε όποιον γουστάρει την ζωή

Ο Ληθαίος πότε ανήσυχος και πότε ωραίος την πόλη των Τρικάλων διασχίζει και τους περαστικούς σε άλλους κόσμους τους γυρίζει Ο Ληθαίος στις όχθες του πηγαίνουν βόλτες οι εφηβικές αγάπες οι πρώτες και τα ζευγάρια αφήσανε στην κοίτη του τα χνάρια Ο Ληθαίος καθάριο διάσημο ποτάμι κι αυτοί που δεν καβάλησαν καλάμι την άκρη στα νερά του θα την βρούνε χωρίς τον πόνο τους να πούνε

Η ιστορία μας είναι μεγάλη μικρή η χώρα πολλά τα κάλλη και γύρω γύρω εχθροί αιμοβόροι ζητάν νησάκια ζητάν και όρη Αυτή η Ελλάδα που πια πεθαίνει να διώχνει νέους δεν προλαβαίνει και ότι κάναν οι πρόγονοί μας βάρος στις πλάτες και στο παιδί μας Μέσα στα χρέη που κολυμπάμε πρέπει ιστορία να μελετάμε να μην χαθούμε εδώ και τώρα εφιάλτες ζούνε εδώ και τώρα

Νιώθω πολλά μα τα χω μέσα μου και όταν πάω να σου μιλήσω ο κόσμος κάτω απ τα πόδια χάνεται καπνίζω αντί να σε φιλήσω Νιώθω πολλά μα τα χω μέσα μου σε ένα επτασφράγιστο μπουκάλι αντί να κάνω εγώ την κίνηση την κάνουν πρώτα οι άλλοι Νιώθω πολλά μα τα χω μέσα μου και δεν μπορώ να εκφράσω τον έρωτα και την αγάπη μου μάλλον το πάω να αγιάσω Νιώθω πολλά μα τα χω μέσα μου περνάει τζάμπα ο χρόνος ότι υπόσχομαι ας γίνοταν κι ας τέλειωνε ο πόνος

Μετά απ τις αργίες μας επιστροφή στα ίδια τελειώσανε τα ψέματα των σκέψεων τα ταξίδια Μετά απ τις αργίες μας ο κάθε κατεργάρης απ αύριο θα χοροπηδά σαν να ναι αναστενάρης Μετά από τις αργίες μας σκύβουμε το κεφάλι πέφτουμε να δουλέψουμε με χέρια και κεφάλι Μετά απ τις αργίες μας δύσκολη η αφετηρία αγώνας δρόμου η ζωή περνάς από θρανία

Σε ένα δωμάτιο φαντάζομαι τα βράδια πώς είσαι δίπλα , πώς μ αγγίζεις Στης μοναξιάς μου τα βαθιά σκοτάδια στο όνειρο έρχεσαι και με ερεθίζεις Σε ένα δωμάτιο κλείνομαι τις νύχτες και σκέφτομαι πώς δεν ήσουν εντάξει τις κατάρες, τις κακίες έλα ρίχτες εγώ στους φίλους μου έχω αράξει Σε ένα δωμάτιο με ρολά κατεβασμένα Βλέπω την σκιά σου στον καθρέφτη ήρθες σαν το φάντασμα για μένα και απόλυτη σιωπή στο σπίτι πέφτει

Άρτος και θεάματα για το λαό δίχως πλέον υποσχέσεις για το κοινό καλό έλληνα άλλο μην πέσεις Σε βάλαν σε κλοιό ασφυκτικό τι βι κι όλα τα μέσα για να μασάς καλύτερα την κρίση την μπαμπέσα Τελειώσανε τα ψέματα που φαγες τόσα χρόνια Έλληνα αχ συνήθισες σε υπομονή αιώνια

(χιλιοειπωμένος στίχος και αρκετά τραγούδια) η δική μου εκδοχή: Φωτεινό φεγγάρι στρόγγυλο  τη λίμπιντο ανεβάζεις πόσα και πόσα μαγικά γίνονται στο όνομά σου όλους μας φωτίζεις τους μοναχικούς παρηγορείς και τα ζευγάρια αγκαλιάζεις στο φως σου συλλαμβάνεται η ζωή Φεγγάρι μιας νύχτας Νανούρισέ με Και δείξε τον δρόμο της έμπνευσης και την αγαπημένη μου

Ρίχνεις το κέρμα και ακούγεται ο ήχος και μένα πάλι μου ήρθε στίχος οι άδειοι άνθρωποι φτηνοί χωρίς ουσία τους προσπερνώ χωρίς να δίνω σημασία Τους κάνεις δώρο ένα κομμάτι απ την ψυχή σου βαθιά το θέλουνε να ναι μαζί σου όμως το τίποτα έχουν μόνο να προσφέρουν τα ξέρουν όλα όμως τίποτα δεν ξέρουν

Η εβδομάδα ξεκινά με την βαριά Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη έρχεται και τρέχω σαν την σφαίρα Πέμπτη χωρίς διάλειμμα Παρασκευή ξεσπάω και το σαββατοκύριακο με μουσική μεθάω

Είμαστε μια ιδιαίτερη μικρούλα κοινωνία που ο ένας τον άλλον ξέρει να κατηγορεί το φατσιμάρε και ο καφές είν σε αφθονία και πνίγει όποιον το ψέμα δεν μπορεί Μια πόλη είμαστε μικρή που γέννησε μεγάλους που βλέπει όμως το κακό μονάχα στους άλλους Και όσοι μείναν γνήσιοι κοιτάνε το ποτάμι και όσοι ξεκαβάλησαν γρήγορα το καλάμι

Σε ένα καράβι σε έβαλαν σε φόρτωσαν σαν πράμα στην χώρα που σε πήγανε περίμενες το θαύμα Και τα όνειρά σου γίνανε άγρια ασφάλτου σκόνη σου λεν ζεις στον παράδεισο μα όλο σε σκοτώνει Σε ένα καράβι σε έβαλαν με θράσος οι εμπόροι χωρίς κανένας να νοιαστεί για το δικό σου ζόρι Για ένα καλύτερο αύριο σου πούλησαν ελπίδα την θλίψη μες τα μάτια σου μόνο εγώ την είδα.

Είναι μαγκιά να τα λες έξω απ τα δόντια για να μην πας με ψέματα ταξίδια υπερπόντια Είναι μαγκιά να αγαπάς και να μιλάς στα ίσα για να αντέχεις των κακών το μίσος και την λύσσα Είναι μαγκιά να κουβαλάς πλούτο μες την ψυχή σου αυτό είναι που ζηλεύουνε βαθύτερα οι εχθροί σου Είναι μαγκιά να σε τιμούν και να σε σχολιάζουν πλανήτης είσαι αυτόφωτος και μέσα τους κοχλάζουν

Καράβια πάνε και έρχονται χωρίς να μας ρωτήσουν Στα πρώτα τα ταξίδια τους ευθύς θα λησμονήσουν Τους επιβάτες τον καιρό και τα παλιά λιμάνια Μονάχα τα φουγάρα τους θα βγάζουνε ντουμάνια Καράβια πάνε κι έρχονται γύρω από τη σελήνη Και έχουνε για προορισμό πάντα μονάχα εκείνη Εκείνη που σε πλήγωσε στο πρώτο το λιμάνι Και τώρα σε άλλες αγκαλιές χαρές και νάζια κάνει

Φτάνεις ψηλά στον ουρανό στην απεραντοσύνη  και σε κοιτάζουν τα παιδιά με τόση καλοσύνη,  και ξεκινά η σαρακοστή με καθαρά Δευτέρα  μ αγνή λαγάνα και χαλβά και καθαρό αέρα

Εσύ πουλάκι μου όμορφο επάνω στο κλαδί σου ώρες μπορώ ατελείωτες να ακούω την φωνή σου ταλέντο τόσο σου δωσε η χρυσοχέρα η φύση και την ψυχή του καθενός κάνεις να ηρεμήσει Εσύ πουλάκι μου όμορφο που κελαηδάς με χάρη διώξε μου τα προβλήματα των σκέψεων τα βάρη και εγώ θα φέρω ότι μπορώ να χτίσω την φωλιά σου φτάνει εσύ να τραγουδάς με την γλυκιά λαλιά σου.

Μες τις παλιές τις φυλακές Δίπλα απ την εκκλησία Ένα μουσείο βρίσκεται Γεμάτο ιστορία Ενός ανθρώπου που άξιζε Όσο αξίζουν χίλιοι Που φυγε με παράπονο Και έναν καημό στα χείλη Η πόλη που τον γέννησε Τον χλεύαζε όσο ζούσε Μόνο μετά το θάνατο Άρχισε να εκτιμούσε Κόσμος τον επισκέφτεται Και τον θαυμάζουν όλοι Και τώρα πια περήφανη Είναι για αυτόν η πόλη Και στο μουσείο γίνονται Ωραίες εκδηλώσεις Ξένε κι εσύ φόρο τιμής Έλα να αποδώσεις

Ξημέρωμα άνοιξης δίπλα στο ποτάμι Να τρέχει το νεράκι σαν τον χρόνο κι οι σκέψεις με χτυπάνε σαν τσουνάμι την καφείνη μου καθώς καταναλώνω Ξημέρωμα άνοιξης στην πόλη εφτά η ώρα τα αυτοκίνητα περνάν δίπλα μου σφαίρα και η ζωή μου δίνει απλόχερα σαν δώρα θάρρος και δύναμη να αντέξω άλλη μια μέρα

Αυτές οι ένοχες σιωπές πολλά μου λένε στριφογυρίζω στο κρεβάτι κι ύστερα δικαστής ο ύπνος με κάνει σαν ονειροβάτη Αυτές οι ένοχες σιωπές πολλά μου κρύβουν δεν θέλω να τις καταλάβω Μα σκέψεις το μυαλό μου στίβουν και τρέχω για να τις προλάβω

Ήρθε και πάλι η Αποκριά κι όλοι τρελά ντυμένοι την κρίση υποφέρουμε κ είμαστε κουρασμένοι Ήρθε και πάλι η Αποκριά ο κόσμος ξεφαντώνει και όλοι οι ξενέρωτοι μένουν για πάντα μόνοι Ήρθε και πάλι η Αποκριά λίγο να ξεχαστούμε απ τα πολλά τα βάσανα που χρόνια κουβαλούμε Ήρθε και πάλι η Αποκριά κι όλοι μάσκες φοράνε λες και τον άλλο τον καιρό αλήθειες μολογάνε.

Στην άλλη ζωή να μουνα πουλί να κελαηδούσα Για όλες τις άμοιρες ψυχές γλυκά να τραγουδούσα Πάνω στο δέντρο μου ψηλά να τους κοιτούσα όλους Τους φίλους μα και τους εχθρούς και τους ονειροπόλους Στην άλλη ζωή να μουνα άλογο σε λιβάδι Και να καλπάζω ανέμελα σ ονείρων παραγάδι Και να χα μόνο μου σκοπό τον κόσμο να βοηθάω Να αφηνιάζω στους κακούς και να τους πολεμάω.

Εσύ όσους τρέχουν δίπλα σου τους κατευθύνεις λίγο Και αφού μαζεύτηκαν πολλοί είπα και γω να φύγω Εγώ ότι και να έδωσα σε χρόνο και σε αγάπη Νόμιζα για τον πόνο σου θα ήτανε το χάπι Με βρήκες τόσο αφελή και με είχες του χεριού σου Και έκανες ότι ήθελες πάντα του κεφαλιού σου Έτσι λοιπόν κυρία μου δεν σ άντεξα ο καημένος Κι έφυγα από το σπίτι σου δειλός κι απελπισμένος

Για έναν καφέ καθόμουν στην πλατεία κόσμος περνούσε σκεφτικός εσύ ήσουν το θέμα κι η ιστορία περνούσε η ώρα κι ο καημός Για ένα καφέ καθόμουν και ξεχνούσα με την σκέψη σου όλα τα στραβά και την στιγμή που θα ρθεις λαχταρούσα να σε προσμένω από μακριά

Τι όμορφα η βδομάδα ξεκινά με την δουλειά με κέφι κι άσε τον κόσμο να βαρά  του κόμπλεξ του το ντέφι Τι όμορφα η βδομάδα ξεκινά με όρεξη και πάθος να σαι σωστός να σαι καλός και να μην κάνεις λάθος

Τα φύλλα ανθίζουνε και πάλι στα δέντρα τα μικρά και τα μεγάλα κι η μυρωδιά απ τα λουλούδια φέρνει ζάλη τα ζώα αρχίζουν την τρεχάλα Μπήκε η άνοιξη η μέρα μεγαλώνει και τα πουλιά πιο ωραία κελαηδάνε και την ουρά ανοίγει το παγόνι και τα παιδιά απ τη χαρά χοροπηδάνε Μπήκε η άνοιξη γιορτάζει όλη η φύση στην εξοχή οι άνθρωποι πηγαίνουν οι μέλισσες γλυκό ρίχνουν μεθύσι με ροδοπέταλα τον Μάρτη ραίνουν

Όλοι μια μάζα σε ένα τρυπάκι για να μην χάσουν το παρεάκι όλοι μασάνε την ίδια τσίχλα και ας βρωμάει η σκέψη μπίχλα Όλοι μια μάζα σε άγνωστο μέλλον που καταστρέψαν , αυτοί που θέλουν να μας κρατάνε φυλακισμένους μες σε οθόνες εγκλωβισμένους Όλοι μια μάζα, και κουρδισμένοι σε συγχορδία κατεστραμμένη καμιά ελπίδα για νεολαία όλοι θα φύγουνε μια μέρα ωραία Θα ψάξουν τύχη σε άλλα μέρη εκεί που η ανάγκη τους έχει φέρει δεν πάει άλλο η παρακμή μας βρώμισε μέχρι και η αναπνοή μας

Απόψε θα τσικνίσουμε θα φάμε και θα πιούμε και ότι κι αν μας κεράσουνε  εμείς θα το δεχτούμε Απόψε θα τσικνίσουμε θα ανάψουν τα πιρούνια θα πιούμε σαν αλκοολικοί θα φάμε σαν γουρούνια Απόψε θα τσικνίσουμε στην εξοχή , στην πόλη και μέχρι την Παρασκευή θα χουμε σκάσει όλοι Απόψε θα τσικνίσουμε και θα καταστραφούμε θα φάμε θα χορέψουμε και θα ξημερωθούμε....