Kώστας Πάνος

Φεύγει η νύχτα κι η σιωπή γίνεται φασαρία ξυπνούν οι άνθρωποι δειλοί και γίνονται θηρία δουλεύουν , βγαίνουν για καφέ και λεν πολλά αστεία πάνε για να κερδίσουνε της μοναξιάς τη βία. Φεύγει η νύχτα κι ο ουρανός με χρώμα μας ποτίζει ψυχές ανάβουν πυρκαγιές και έμπνευση ανθίζει και το αλκόολ το άφθονο δίνει στην καφείνη σκυτάλη μες τα χέρια της, να συνεχίσει εκείνη!

Άδεια η πόλη, ερημιά και εγώ άγριο θηρίο στην νύχτα μέσα τριγυρνώ στη μέρα λέω αντίο Χαζεύω τους μεθύστακες τους δήθεν και τα ψώνια ταίρι δεν πρόκειται να βρουν και ας ψάχνουνε αιώνια Άδεια η πόλη συμφορά, οι άνθρωποι κλειστήκαν σε κινητά και σε P.C. στα σπίτια αποκλειστήκαν χιονίζει μέσα στις καρδιές και ας είναι καλοκαίρι και εμένα με παρηγορεί τσ αυγής το πρώτο αγέρι

Αυτή η νύχτα δεν κυλά με τόσες σκέψεις κι εσύ γλυκιά μου έμπνευση ποτέ να μην στερέψεις σε είδα και στα εύκολα σε είδα και στα ζόρια με γλίτωσες απ τα δεινά και από την στενοχώρια Αυτή η νύχτα δεν κυλά και πάνω στο κρεβάτι μείνανε τα σημάδια σου και λείπει αυτό το κάτι νιώθω τα ξημερώματα βαρύς, στεγνός και μόνος και πάλι το παράθυρο μου χτύπησε ο πόνος

Ως το ξημέρωμα ξανά ξύπνιος εγώ θα μείνω την γκρίνια και τα λάθη σου και πάλι θα υπομείνω άμα σ αρέσει γίνομαι χαλί να με πατήσεις μα αν μέσα σου δεν μ αγαπάς βρες γρήγορα άλλες λύσεις Ως το ξημέρωμα ξανά με πιάνει πάλι ο φόβος ότι θα φύγει η ζωή και εγώ θα μείνω μόνος Για αυτό αν είσαι πλάι μου καλά θα τα περνάμε τον κόσμο εμείς θα σώσουμε, στα χέρια θα κρατάμε