Kώστας Πάνος

  Μέσα στην άκρη του μυαλού εσύ όλο ταξιδεύεις σημάδια αλλιώτικου καιρού με διώχνουν και το ξέρεις Περνάν οι καθημερινές στο ίδιο το μοτίβο και γω από το μαντήλι μου τα μαύρα δάκρυα στίβω Σκοτάδια γύρω μου παντού και συ κερί αναμμένο τρελή εσύ παρηγοριά σε κόσμο γκρεμισμένο Μέσα στην άκρη του μυαλού καράβι αραγμένο με καπετάνιο αλκοολικό αγκυροβολημένο Περνάν οι νύχτες μόνες τους , στερνές χωρίς παρέα και κάνουνε τα όνειρα να είναι αβυσσαλέα Αλλά ξανά στην μοναξιά στέκομαι οχυρωμένος με μια ελπίδα να φανείς, στον ξύπνιο τρομαγμένος

  Δεν θέλω να με βλέπεις αδύναμο Πάντα σε κοιτούσα στα μάτια μα ώρες ώρες με λυγίζεις και την ψυχή μου αγγίζεις Δεν μπορέσα να σε κερδίσω κι ίσως δεν μπόρεσα να κρύψω πόση αγάπη σου είχα πόση τον πόνο μου είχες λιώσει Μα αποφάσισες πρόωρα να μην έχουμε παρτίδες κι έτσι τελειώσαν οι ελπίδες

  Αύγουστος μήνας με βροχές Και εγώ που κόλλησα στο χτες Δεν θε να ξεκολλήσω Με του καιρού τις αλλαγές Και τις πολλές συναλλαγές Ξανά θα μαρτυρήσω Το αύριο είναι πονηρό Άλλος μακρύ κι άλλος κοντό Και άκρη πια δεν βγάζω Μέσα στου εγώ την φυλακή Έμαθα μέσα στην σιωπή Τα μάτια να διαβάζω Αλλά μου έμεινες εσύ Σε αυτήν την δύσκολη εποχή Πλάι σου να κουρνιάζω Κι όταν με πιάνει ταραχή Και μου μιλάς μονάχα εσύ Μέσα μου αγαλλιάζω

  Άτιμος κορονοιός χτυπάει σε όλους την πόρτα και όσοι δεν τον πιστεύουνε τρώνε κουτά τα χόρτα Τα κρούσματα εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο σε καραντίνα δεύτερη δεν θέλω να την βγάλω Άτιμος κορονοιός, που έχει δυναμώσει φορέστε όλοι την μάσκα σας, διότι θα σας σώσει γιατί ετούτο το κακό δεν βλέπει ηλικία προπάντων η ασφάλεια και η δημόσια υγεία.

  Θα αδυνατίσω, στο υπόσχομαι εαυτέ μου για να ζήσω Κιλά θα χάσω, παλιέ μου εαυτέ θα σε ξεχάσω Γίνονται όλα, θέληση πίστη και το απέξω έφαγε φόλα Πρώτα για μένα, η ηλικία κρίσιμη και τα άλλα τετριμένα Το δε βαριέσαι πάει το ξέχασα εαυτέ μου θα χτυπιέσαι Εν κόποις κτώνται βραβείο η υγεία όλα από κείνην εξαρτιώνται

  Εκεί που φλυαρούσαν τις νύχτες τα στόματά τους σώπασαν και κρύφτηκε ο καθένας στο καβούκι του σε μια απρόσωπη αριθμητική μοναξιά κάτω του μετρίου, φοβισμένοι από την κρίση του κορονοιού και την οικονομική, μην περιμένοντας αύριο, χαμένοι σε ένα προσωπικό υπερπέραν, φτωχής ματαιδοξίας, σε ένα τώρα νωθρό σαν το χτες, κάνοντας όνειρα με ημερομηνία λήξης....

  Κάποτε ήταν ομαδικός τώρα προσωπικός, κρυμμένος πίσω από τον εγωισμό μας, η ανάγκη για επιβίωση και επιβεβαίωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το θεαθήναι, τα λάικ, αλλά πουθενά η ψυχική ηρεμία, προτάσσεται το κενό καλύτερο απ την ουσία των πραγμάτων, και ο αγώνας συνεχίζεται απ το πρωί ως το βράδυ για να πολεμήσουμε τις ανασφάλειες και τα πάθη μας σε ένα μεγάλο φαύλο κύκλο άυλο και να βρούμε έστω έναν συνοδοιπόρο σε αυτόν έστω να μυρίζει την ανάσα μας και να αντιλαμβάνεται τι αισθάνεται ο ένας για τον άλλον

  Να αγαπάς να συγχωρείς σε δίκαιο αγώνα και ας τρέχεις με τις σκέψεις σε άλλο Μαραθώνα γιατί έγινε σκληρή η ζωή και ο εγωισμός νικάει σπάνια να βρεθεί καρδιά σε όλα να σε πονάει Να δέχεσαι τους γύρω σου με ανοιχτές αγκάλες την μοναξιά σου άφησε να γκρεμιστεί απ τις σκάλες και γίνε το παράδειγμα για εχθρούς μα και για φίλους να ακούς τους χτύπους την καρδιάς την νύχτα σαν τους γρύλους