Kώστας Πάνος

Την μοναξιά μου πώς θα θεραπεύσω της μουσικής το άτι θα ιππεύσω μέσα απ τις νότες μοναχά θα ταξιδέψω λίγη απ την γλύκα τους να κλέψω

Η Κυριακή τι μέρα κι αυτή όταν έχει λιακάδα βόλτες να κάνεις σου έρχεται  σε όλη την Ελλάδα Κι αν έχεις ταίρι ακριβό πρέπει να το προσέχεις στά μάτια του να το κοιτάς να αγαπάς να αντέχεις Η Κυριακή μέρα κι αυτή όχι όπως οι άλλες η μέρα που επιτρέπονται τα γλέντια και οι κραιπάλες Κι αν είσαι μες τους τυχερούς θα λάμψει ο έρωτας σου θα ανάψει η αγάπη τους πυρσούς θα λάμψουν τα όνειρά σου

Θεμέλιος λίθος η αγάπη στην οικογένεια και τις σχέσεις να μην την κλείσεις στο ντουλάπι όσο και αν πονέσεις Τσιμέντο η στοργή το χάδι στην σύζυγο και τα παιδιά σου αλλιώς θα πέσεις στο σκοτάδι και θα ναι άδεια η αγκαλιά σου

Στο δρόμο πάω σιωπηλός μέσα στην νύχτα μοναχός ψάχνοντας ηρεμία Είναι ο καιρός μας πονηρός κι άτιμος κορονοιός μας στήνει στην γωνία Έξω ο κόσμος ζωντανός και εγώ στα μέσα μου νεκρός κάνω αγρυπνία Σε ένα δωμάτιο φωτεινό, έμεινε το όνειρο μισό στην φαντασία

Σάββατο βράδυ και νιώθω μοναξιά δεν κοιμάμαι μέσα στην δική σου αγκαλιά τα φώτα σβήνουν μένει τώρα η ερημιά και τα σεντόνια καίνε σαν φωτιά Σάββατο βράδυ κι είμαι μόνος μου πολύ εγώ σε υπολόγιζα μα έφυγες εσύ τραβάει ο καθένας δρόμο χωριστό κι έμεινε φτωχό και μόνο το δειλινό

Ένας άνθρωπος μόνος που δεν έχει σχέσεις είναι κόκκος στην άμμο που εσύ πας να πέσεις Ένας άνθρωπος μόνος που απ το σπίτι δεν βγαίνει είναι δάκρυ που πέφτει και την γη αρρωσταίνει Ένας άνθρωπος μόνος στην σοφία στην γνώση την φαιά του ουσία έχει καταναλώσει Ένας άνθρωπος μόνος κάθεται στην πλατεία νοσταλγεί του ανθρώπους και γυρεύει ηρεμία Ένας άνθρωπος μόνος την αξία δεν χάνει τον προδώσαν οι φίλοι και έχει μείνει χαρμάνι Ένας άνθρωπος μόνος, με προβλήματα χίλια το πρωί μας κοιτάζει από μισάνοιχτη γρίλια Ένας άνθρωπος μόνος που δεν έχει παρέες νοσταλγεί πια τους φίλους τις στιγμές τις ωραίες και για μέλλον κοιτάζει να βρει άτομα νέα και να βρει την γυναίκα που ψυχή έχει ωραια

Οι νύχτες χωρίς την αγκαλιά σου πονάνε πιο πολύ Και πια ούτε με σκέφτεσαι τι κάνω δηλαδή Εγώ στον κόσμο μου κι εσύ σ άλλη τροχιά της φαντασίας μου κι ας λύνω τα σχοινιά Οι νύχτες κυλάνε τόσο αργά σαν τις γριές στο δρόμο και τα όνειρα αγρίεψαν κι αυτά μου φέρνουν τρόμο εγώ σε μια γωνιά ποιήματα να γράφω με πινελιές αλλόκοτες τις μνήμες μου να βάφω Οι νύχτες δεν βρίσκουν γιατρειά μ αλκόολ ούτε τσιγάρο μόνο αρχαίες προσευχές στα σοβαρά θα πάρω να πέφτω εγώ γονατιστός να φύγει η αμαρτία σε ένα κόσμο αφύσικο γεμάτο με κακία

Ποτάμι παλιοπόταμο, ποτάμι αντρειωμένο μου έχεις πάρει το μυαλό και μένα τον καημένο. Στη λήθη του σε ξέχασα, στην λήθη σε θυμάμαι και με την λήθη την γλυκιά πλάι σου θα κοιμάμαι Ρηχά τα έχεις τα νερά και βρώμικα τα ψάρια στις όχθες σου φιλήθηκαν, πολλά πολλά ζευγάρια οι πάπιες αρμενίζουνε θαυμάζουν οι διαβάτες του κάμπου του Θεσσαλικού ομόρφυνες τις πλάτες

Μια μέρα ίδια σαν όλες τις άλλες χωρίς συγκινήσεις και άδειες μπουκάλες Μια μέρα ίδια στην ίδια πόλη και το μυαλό μου μες την φορμόλη Οι δρόμοι άδειοι τα καφενεία κι οι διαθέσεις ψυχιατρεία Μια μέρα ίδια με αρμονία μια μελωδία, μια συγχορδία

Περπάτημα στο απόβρεχο και λάσπη μαζεμένη έχω τα μάτια ορθάνοιχτα και μια ψυχή βρεγμένη Στο κλείσιμο των ουρανών να βγω βρήκα ευκαιρία και άνθρωποι μόνο δυό τρεις ήταν στα καφενεία Περπάτημα στο απόβρεχο στην άκρη αυτής της πόλης πιο δίπλα μου τσακώνονταν ένας λαχειοπώλης την τύχη κάποιος έβριζε - κάποια θα είχε αιτία πιο πέρα κάποιο αδέσποτο γάβγιζε με μανία

Πάντα θα μένω σκοτεινός και απροσδιόριστος τόσα χρονάκια δάσκαλος αδιόριστος με την κιθάρα στην μισή πατρίδα να φτιάχνω κάθε χρόνο νέα ελπίδα Πάντα θα μένω σκοτεινός και απροσδιόριστος τόσα χρονάκια από το σπίτι μου εξόριστος να χάνομαι από φίλους και παρέες κάθε Σεπτέβρη σε προκλήσεις νέες Πάντα θα μένω σκοτεινός και απροσδιόριστος κανείς δεσμός δεν έμεινε αχώριστος μας χάλασαν τις σχέσεις οι αποστάσεις κάθε υπουργός και άλλες αποφάσεις