Kώστας Πάνος

  Τι μας κρατάει ζωντανούς, μια κλωστή δεμένη Η τύχη πια τους τολμηρούς στα αλήθεια τους τρελαίνει Φόβε δεν θα αρρωστήσουμε, στο μνήμα δεν θα πάμε Θα μείνουμε όλοι όρθιοι αξίες να φυλάμε Τι μας ξυπνά το πρωί- το φως μετά το σκότος Αυτό που δεν εκτίμησε ο άνθρωπος ο πρώτος Τι μας κρατάει στην ζωή, η μάσκα και οι αποστάσεις Την πάτησε όποιος πρόβαλλε μεγάλες αντιστάσεις

  Παρέες μαζευόμαστε τα βράδια στον Ανθό λέμε τα αστεία λέμε και το σοβαρό απολαμβάνουμε ένα γλυκό ποτό και έτσι ξεχνάει ο καθένας τον καημό Παρέες μαζευόμαστε τα βράδια στον Ανθό στην ανηφόρα στο μπαλκόνι το παλιό ακούμε ένα σκοπό νοσταλγικό που μας πηγαίνει σε ένα κόσμο μαγικό

Η λίμνη της Καστοριάς, ωραίο είναι τοπίο Ζωγραφισμένη απ το Θεό, σε τέλειο σημείο Πάπιες την ομορφαίνουνε, και βάρκες αραγμένες που να βρω στον πλανήτη μας τέτοιες συντεταγμένες Πολλοί διαβάτες χαίρονται μια βόλτα στα νερά της με τέλειο ηλιοβασίλεμα αν είναι στα καλά της Και απολαμβάνουν τον καφέ, σεργιάνι και αγναντεύουν γύρω απ την λίμνη μια ζωή, τα όνειρα πλανεύουν.

  Με υπομονή για την ψαριά, στην λίμνη όλη μέρα πετάει το αγκίστρι του στον καθαρό αέρα Και μέχρι ψάρι να πιαστεί αράζει με τσιγάρο και όσο η ώρα του περνά γεμίζει ένα τελάρο Ο ήλιος πάντα τον χτυπά, και είναι μαυρισμένος κι ίσως με φίλους και γνωστούς συνέχεια μαλωμένος την άκρη και το νόημα τα βρίσκει στο καλάμι και απ το πολύ το ψάρεμα ιδρώνει η παλάμη

  Σε ένα δωμάτιο κλειστό η μοναξιά γλεντάει Το δίκτυο το κοινωνικό τον ένοικο ρουφάει Φαίνεσθαι και εγωισμός σε όλο το μεγαλείο Μια σκοτεινή διαδρομή πίσω από προσωπείο Πίσω απ την μάσκα κρύβεται βουβή όλη η θλίψη Επί πτωμάτων πάτημα χωρίς καμία τύψη Να δούμε που θα πορευτεί ο άνθρωπος εν τέλει Η μοναξιά κι ο εγωισμός τον έκαναν κουρέλι

  Μου έλεγες πώς έβαζα πάντα ψηλά τον πήχυ Και έτρωγα τα μούτρα μου και έβριζα την τύχη Και έμεινα να περπατώ δίπλα από την λίμνη Έδεσα το καράβι μου γερά από την πρύμνη Και όλο αναλογίζομαι που φταίω και δεν βρίσκω Μάτια με κατανόηση ζητώ και παίρνω ρίσκο Και όταν τελειώνει το όνειρο με πόνο στο κεφάλι Ζητώ πάλι εσένανε σε αγάπης παραζάλη