Kώστας Πάνος

Το μάτι ανοίγει απ το πρωί πηγαίνω στο σαλόνι κοιτάζω απ το παράθυρο καπνίζω στο μπαλκόνι Στο φούρνο τρέχω έπειτα ψωμί να εξασφαλίσω η γειτονιά ερήμωσε κανείς για να μιλήσω Το φαρμακείο γέμισε παππούδες και γιαγιάδες και δύο στο μισάωρο περνάν ντελιβεράδες Πηγαίνω για περπάτημα με το χαρτί στο χέρι θα ρίχνω αντισηπτικό μέχρι το καλοκαίρι

Σε ένα μπαλκόνι βρέθηκα τον δρόμο να κοιτάζω τσιγάρο και τον ουρανό στα ίσα να κοιτάζω Άδειος ο δρόμος και βουβός τα φώτα δεν ανάβουν μα οι φωνές στη γειτονιά μερόνυχτα δεν παύουν Σε ένα μπαλκόνι κάθησα δίπλα από τα λουλούδια η πόλη όλη παρέλυσε και δεν ακούς τραγούδια Μαράθηκαν τα λούλουδα δεν είναι ποτισμένα τα μάτια της γειτόνισσας κοιτούν απεγνωσμένα

Περιπολούν για τον αόρατο εχθρό κι οι άνθρωποι κλεισμένοι μες τα σπίτια στους δρόμους πια διστάζουνε να βγουν και ζουν από συνήθεια Τα μαγαζιά τα καφενεία δίχως φως κι απέραντη σιωπή σε όλη την πόλη άλλοι ψάχνουν για το τι έγινε και πώς να δούμε πότε θα βρεθεί το εμβόλι

Κόλλησα κορονοιό με βάλαν καραντίνα κι έχω να δω το σπίτι μου από Φλεβάρη μήνα Κόλλησα κορονοιό και κλείστηκα στο σπίτι φαί απ το παράθυρο μου φέρνουν σαν σπουργίτι

Γρήγορα φόρα την μάσκα βάλε detol, μην είσαι λάσκα γιατί αν δεν σκάσεις σαν την μπράσκα θα τρέχεις μέχρι την Αλάσκα Γρήγορα μείνε στο σπίτι και κλείσου μέσα αν τρέχει η μύτη εσύ αρρώστησες βρε αλήτη ίσως κι ολόκληρο πλανήτη

Πάρε καλέ μου Έλληνα ένα καφέ στο χέρι και βγες περπάτα σε εξοχές, ήλιος σαν καλοκαίρι κι αν δεις μαζεύονται πολλοί, γρήγορα κόψε πέρα ζήτα ξανά την μοναξιά και καθαρό αέρα

Τα ψώνια τσακώνονται να παν να κάνουν ψώνια και σκάνε οι εγωισμοί που εχουν σαν παγόνια από το να προλάβουνε χτυπάνε τα σαγόνια φουσκώσε ο αέρας τα μυαλά σαν να τανε μπαλόνια

Ατομική η ευθύνη καθενός δεν φταίει καθόλου ο Θεός στον άνθρωπο έδωσε το νου για να κινείται που και που Αν βγαίνεις έξω δηλαδή πες μου ποιός θα σε λυπηθεί τα μάτια βγάζεις μοναχή με τα χεράκια τα ευλαβή.

Με υπομονή ατέλειωτη να είμαστε οπλισμένοι Κανείς από αύριο κανείς στον δρόμο να μην μένει Με υπομονή και προσοχή Απ το πρωί ως το βράδυ Η καρτερία κι η αντοχή να ναι αχανές λιβάδι Τρείς ώρες στο δωμάτιο Δυό ώρες στο σαλόνι Τηλεόραση ανοιχτή στο χολ Τσιγάρο στο μπαλκόνι

Για πες μου τώρα κοπελιά πώς θα κυλήσει η μέρα άμα δεν σε έχω αγκαλιά στον καθαρό αέρα Σπίτι μαζί ας κάτσουμε να βλέπουμε ταινίες και άμα τελειώσουν πιάνουμε και τις φιλοσοφίες Για πες μου τώρα κοπελιά πώς θα κυλήσει ο χρόνος εδώ τώρα παγκόσμιος κατάντησε ο πόνος Πότε θα λήξει όλο αυτό να πάμε στις δουλειές μας να βρούμε τα πατήματα και τις συνήθειές μας

Πόσο πονάει ο έρωτας πόσο τρελά γεννιέται μετά από το σκότος βαρύ η μέρα τυραννιέται Πόσο πονάει ο έρωτας δύσκολο μονοπάτι αρκεί να χει ανταπόκριση ειδάλλως είναι απάτη Πόσο πονάει ο έρωτας το σούρουπο όταν πέφτει κοιτάς μονάχος και γελάς σε ένα διπλό καθρέφτη Πόσο πονάει ο έρωτας την μοναξιά σκοτώνει τα χιόνια που χει η ψυχή σαν καύσωνας τα λιώνει