Kώστας Πάνος

  Φευγάτο λίμνης άγριο με τσίμπησε κουνούπι μα εγώ απ το κρεβάτι μου δεν το κουνάω ρούπι Βάζω το μαγικό υγρό και δεν ξαναπατάει κανένα πλέον έντομο να έρθει δεν τολμάει Έκοβε βόλτες το άτιμο πάνω από το κρεβάτι και παραλίγο κόντεψε να μπει μέσα στο μάτι Μα εγώ στάθηκα ψύχραιμος τράβηξα το σεντόνι και το κεφάλι σκέπασα- το έργο να τελειώνει

  Τον ουρανό μου στόλιζες με αστέρια Σε έβλεπα και μου έτρεμαν τα χέρια Μα τώρα που με έχεις ξενερώσει Λέω Θεέ μου από ποιάν έχω γλιτώσει Κάποτε για σένα έπινα μπίρες Αλλά ψηλά τον αμανέ τον πήρες Νόμιζες σαν εσένα καμιά άλλη Δεν είχα εγώ κορώνα στο κεφάλι Τελειώσαμε και αυτό έχω να λέω Δεν έχω να σου πω κανένα νέο Όλα είναι όπως τα άφησες πριν φύγω Και σε άλλο πρόσωπο μοιραία καταλήγω

  Χορό στήνει η νύχτα ως το ξημέρωμα Κι ακόμα να συνέλθω απ το ξενέρωμα Μου χάρισες απλόχερα το μίσος σου Θα σου άρεσε πολύ αν ήμουν ίσος σου Φρικάρω όταν σε βλέπω και πληγώνομαι Και πάω στον καθρέφτη και μουτζώνομαι Πώς στάθηκα ο τρελός καιρό εγώ πλάι σου Και σε άντεχα στα κάτω και στα χάι σου

  Ψυχούλα μου ευαίσθητη στον κόσμο των τεράτων Κάνε μέχρι το βάθος σου αγιασμό υδάτων Υπομονή μέχρι να πας Στον κόσμο των πνευμάτων Δεν θα σε βασανίζουνε τα πάθη των σωμάτων Ψυχούλα μου ευαίσθητη δεν είσαι για εδώ πέρα εδώ σκοτώσανε το φως και βίασαν την μέρα και δεν τολμώ πλέον να βγω στον καθαρό αέρα η μοναξιά μου φόρεσε με τον καημό μου βέρα.

  Συννέφιασε στην Καστοριά και σήκωσε αέρα, οι βάρκες ταξειδεύουνε στην λίμνη πέρα ως πέρα. Τα φώτα τρεμοσβήνουνε και φεύγει τώρα η μέρα Αύριο έρχεται η ψυχρή και άχρωμη Δευτέρα Συννέφιασε στην Καστοριά Κι ο κόσμος περπατάει Πίνει καφέ, τρώει παγωτό κι ατέλειωτα μιλάει Κοιτώντας τον ορίζοντα προβλήματα ξεχνάει Και το ηλιοβασίλεμα στον έρωτα μιλάει