Kώστας Πάνος

Σκέφτομαι πώς θα ταν η ζωή χωρίς εσένα ένα κελί σε φυλακή ή σε ψυχιατρείο Μέσα στην απομόνωση σε μια θλίψη παρθένα Όλα ίδια θα μου φαίνονταν κι η ζέστη και το κρύο Σκέφτομαι πώς θα ταν η ζωή χωρίς εσένα στιγμές ατέλειωτης σιωπής κι όνειρα πεταμένα μια μαυρίλα απέραντη σε τούνελ και σκοτάδι Μια νύχτα δίχως πρωινό χωρίς φιλί και χάδι

Άλλα λες και άλλα κάνεις, και μιλάς για ηθική μέχρι και στα άκρα φτάνεις, ψεύτη και υποκριτή Δεν κοιτάς τον εαυτό σου που είσαι τόσο αμαρτωλός τι νομίζεις οποιος σε ακούει είναι αθώος και χαζός? Άλλα λες και άλλα κάνεις και μιλάς για το Θεό που όλο πας και τον δοξάζεις, μα άλλα έχεις στο μυαλό Δεν κοιτάς τον εαυτό σου που σαι κάτω απ το μηδέν πάντοτε σου φταιν οι άλλοι και οι μεν μα και οι δεν.