Ο αγώνας

 Κάποτε ήταν ομαδικός τώρα προσωπικός, κρυμμένος πίσω από τον εγωισμό μας, η ανάγκη για επιβίωση και επιβεβαίωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το θεαθήναι, τα λάικ, αλλά πουθενά η ψυχική ηρεμία, προτάσσεται το κενό καλύτερο απ την ουσία των πραγμάτων, και ο αγώνας συνεχίζεται απ το πρωί ως το βράδυ για να πολεμήσουμε τις ανασφάλειες και τα πάθη μας σε ένα μεγάλο φαύλο κύκλο άυλο και να βρούμε έστω έναν συνοδοιπόρο σε αυτόν έστω να μυρίζει την ανάσα μας και να αντιλαμβάνεται τι αισθάνεται ο ένας για τον άλλον

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα ύστερα του κόσμου

Όνειρα με ημερομηνία λήξης

Αγάπη μου εσύ γλυκιά