Νύχτα στο δώμα

Νύχτα στο δώμα, μήνες που σε έχασα.
Εικοστεσσάρων καρατίων- χρυσέ- δεν ξέχασα.
Παρηγοριά προσπάθησα να βρω ο καημένος.
Και τα κουμπιά σου πάτησα.
Μα ο ανελκυστήρας σου, κατειλημμένος.

Μου μείναν τόσες απορίες, γιατί αναπάντητα.
Μα τα μεγάλα σου τα βάθη, βουνά απάτητα.
Ξέρω πώς φταίω, μα δεν θέλεις, να συζητήσουμε.
Την άμπελο του χωρισμού μας, να την τρυγήσουμε.

Δεν βρίσκω λόγο να προχωρήσω, χωρίς την πάρτη σου.
Λουλουδιασμένη άνοιξη μου, ήμουν ο Μάρτης σου.
Μα πρέπει εγκαίρως και οι δυό μας, να ξεκολλήσουμε.
Το παρελθόν μας πίσω ψυχρά να αφήσουμε.


Θα ρθουν οι μέρες και θα μας βρούνε χαρές σαν κύματα;
Από ψηλά το ξέρει Όποιος κινεί τα νήματα...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα βράδια που είσαι μακριά ( αφιερωμένο στην γυναίκα μου Θώμη)

Σε βλέπω κι ονειρεύομαι

Τα ύστερα του κόσμου